Zamanın birinde gözünden yaş eksik olmayan bir kız varmış.Ne derdi ne sıkıntısı varmış ama ağlarmış işte. Bir gün kapı çalmış,kapıda kimsecikler yok, yalnızca bir kavanoz. Etrafa bakınmış kimseyi görememiş. Almış içeri kavanozu.Gözleri yaşlı bakmış ki İçinde turuncu bir balık. Tam o sırada gözlerinden bir damla yaş damlamış kavanoza. Balık birden kıpırdanmaya başlamış. Kız anlam vermemiş neler olduğuna.Üzülmüş balığına. Ağladıkça damlalar kavanoza dökülmüş.Balığın rengi solmuş. Sonra anlamış gözyaşının küçük balığı zehirlediğini. Hemen gidip suyu değiştirmiş.Balık tekrar canlanmış eski haline geri dönmüş. Aradan günler geçmiş.Kız balığına şarkılar söylemiş,derdini anlatmış balık dinlemiş. Ama balığım ölmesin diye ağlamamış.İçine akıtmış gözyaşlarını.Günler geçtikçe kızın rengi solmuş.Kimse içine akıttığı gözyaşlarının kızı zehirlediğini anlamamış. Asıl ağlarken daha mutlu olduğunu, zehrini böyle dışarı akıttığını kimse öğrenememiş. Ondan geriye kalan yalnızca turuncu bir balıkmış
Simdi...SenCe ? Daha mı değerliydi uğruna gözyaşlarımızı sakladığımız, kendimizi zehirlemek daha mı kolay, saklanmak, kaçmak çözüm mü?Daha mı değerli turuncu balıklar?Daha mı değerli kendi hayatımızdan?
BenCe.. Durma akıt gözyaşlarını.Dök içindekileri, bırak gitsin gidenler. Bırak ölsün balıklar,kırılsın elbet bir balık var gözyaşlarında canlanacak, elbet bir kavanoz var gözyaşlarından kırılmayacak. Elbet bir balık var seni ağlatmayacak,gözyaşlarını dindirecek,senin sesinle konuşacak ...
not:mail ile gelen bir paylaşımdı.beni biraz düşündürdü.paylaşmak istedim.
sevgiler
