KUTSAL BİR HİNDU HİKAYESİ
Yaşamın Sırrı
KUTSAL bir Hindu metninde anlamlı bir hikaye anlatılır. Olaylar
sonsuz bir çölde başlar. Tanrı ile Narada adlı bilge yan yana
yürürlerken gözleri engin boşluğa dalar. Bir süre sonra Narada
Tanrı’ya dönüp sorar: ‘Ey yüce Tanrım, bu dünyanın ve orada yaşayan
bütün yaratılmışların hayatının görünümlerinin ardındaki sır nedir?’
Tanrı gülümser ve susar.
Yola devam ederler. ‘Evladım,’ der bir süre sonra Tanrı ve ufka
bakar, ‘Güneşin sıcağı beni susattı. Bu yoldan biraz daha gidersen
bir ırmak bulacaksın. Irmağı takip et, bir kasabaya geleceksin.
Oradaki evlerden birine git ve bana bir bardak soğuk su getir.’
‘Hemen,’ der Narada ve yola koyulur.
Bomboş arazide dakikalarca yürüdükten sonra gerçekten bir ırmağa
gelir. Irmağın öte yanında bir yerleşim alanı vardır. Narada derli
toplu görünen bir çiftlik evine yaklaşır ve eski tahta kapıyı çalar.
Kapı genç, güzel bir kız tarafından açılır. Gözleri ışıklar saçmakta
ve Narada’nın gördüğü diğer kadınların gözlerine hiç
benzememektedir. Kızın gözleri ona Yüce Tanrı’sının gözlerini
hatırlatır. Narada bu gözlerin içine baktığı anda Tanrı’nın
talimatını ve oraya geliş amacını unutur.
Kız onu içeri davet eder ve ikramda bulunmak ister. İçeride, kızın
annesiyle babası bu bilge kişinin gelişini bekliyor gibidirler.
Narada için en nadide yiyecekler hazırlanmıştır. Hiç kimse oraya
neden geldiğini ve ne istediğini sormaz. Uzun yıllar önce
aralarından ayrılıp uzaklara gitmiş eski bir dost, sanki şimdi geri
dönmüş gibidir.
Narada bu dost canlısı ailenin evinde birkaç gün kalır. Kendisine
gösterilen konukseverlikten çok memnundur ve genç kızın güzelliğine
gizli bir hayranlık beslemektedir. Bir hafta böylece geçip gider,
ardından iki hafta daha geçer. Narada çiftlikteki günlük işlere
katılmaya başlar ve kısa bir zaman sonra aile, orada sürekli bir
misafir olarak kalmasını ister. Narada bunu sevinçle kabul eder ve
bir zaman daha geçer. Nihayet, rüya gibi geçen günlerin sonunda
Narada evin kızı ile evlenme arzusunu dile getirir. Baba çok
memnundur. Dediğine göre herkes bunu ümit etmiştir.
Narada ile genç kız mutluluk içinde evlenerek aynı eve yerleşirler.
Çok geçmeden bir erkek çocukları dünyaya gelir, ardından bir erkek
çocuk daha doğar ve sonunda bir de kızları olur. Narada kasabada
küçük bir dükkan açar ve kısa sürede işini büyütür. Eşinin annesi ve
babası öldüğünde ailenin reisi artık o olmuştur. Zaman akar gider,
kasaba halkı mali işlerde Narada’nın rehberliğine güven duymakta,
hatta giderek kendisinden kişisel tavsiyeler de istemektedirler. Çok
geçmeden belediye meclisinde yüksek bir göreve getirilir. Hayatı,
kaçınılmaz olarak, bir kasabada yaşamanın verdiği doğal sevinçler ve
üzüntülerle doludur. Böylece hayat anlamlı ve başarılı bir şekilde
yıllarca sürüp gider.
Derken muson yağmurları mevsiminde bir sabah gökyüzü kararır ve
görülmemiş şiddette bir fırtına ile yağmur yağmaya başlar. Çok
geçmeden ırmak taşar ve sular öyle yükselir ki, sel baskını
tehlikesi doğar. Evler olduğu gibi sulara kapılıp gitmektedir.
Akşama doğru fırtınanın dinmeyeceği ve kasabayı kurtarmanın bir yolu
olmadığı anlaşılmıştır. Narada, kasaba halkını uyardıktan sonra
ailesini toplayarak gecenin karanlığında yollara düşer. Kendilerine
daha yükseklerde güvenli bir yer bulmayı ümit etmektedir. Eşi ve iki
oğlu kasırga şiddetiyle kükreyen rüzgara karşı direnirken ona
sımsıkı sarılmışlardır. Küçük kızını da göğsüne bastırmıştır.
Rüzgar korkunç bir şekilde esmekte ve sel suları git gide
yükselmektedir. Narada karşılarına bir duvar gibi dikilen yağmurda
ilerlemeye çalışırken birden ayağı takılır. Azgın tabiat kuvvetleri
oğullarından birini babasının kollarından koparıp alır. Onu
yakalayacağım derken diğer oğlunu da elinden kaçırır. Hemen ardından
şiddetli bir rüzgar küçük kızını bağrından çekip alır ve sonunda
sevgili karısı da sel sularına kapılarak uğuldayan karanlığa
karışır.
NARADA çaresizlik içinde feryat eder ve ellerini göğe açıp, acıyla
kıvranır. Ancak feryatları o korkunç gecenin derinliklerinden doğan
dev gibi bir dalganın içinde duyulmaz olur. Dengesini kaybetmiş ve
bayılmıştır. Bedeni azgın sularla oradan oraya ��arparak ırmakla
birlikte sürüklenir.
Saatler geçer, hatta belki de günler. Narada acılar içinde yavaş
yavaş kendine gelir, neredeyse çıplak ve yarı ölü bir vaziyette
ırmağın çok daha aşağılarında bir kumsala sürüklenmiş olduğunu fark
eder. Şimdi gün aydınlanmış, fırtına dinmiştir. Ancak ortalıkta
ailesinden en ufak bir iz olmadığı gibi, başka bir canlı da
görünmemektedir.
Narada kumların üstüne yüz üstü düşüp dakikalarca kımıldamadan
yatar. Her yanı ağrımaktadır, tek başına kalmıştır, üzüntü ve terk
edilmişlik duygusundan deliye dönmüştür. Irmakta önünden enkaz
yığınları sürüklenmekte, havada ölümün kokusu duyulmaktadır. Artık
her şeyi elinden alınmış, hiçbir şeyi kalmamıştır. Sevdiği ve değer
verdiği ne varsa suların girdaplarında yitip gitmiştir. Ağlamaktan
başka yapacak bir şey yok gibidir.
Derken, Narada aniden bir ses duyar: ådeta damarlarındaki kanı
donduran bu ses, ‘Evladım, senden istediğim bir bardak soğuk su
nerede?’
Narada döner ve hemen yanı başında duran Tanrı’yı görür. Irmak
kaybolmuştur ve onlar yine sonsuz bir çölde yalnızdırlar. Tanrı bir
daha sorar: ‘Suyum nerede? Tam beş dakikadır bekliyorum burada.’
Bilge, Tanrı’sının ayaklarına kapanır ve kendisini affetmesi için
yalvarır. ‘Ah, unuttum!’ diye durup durup feryat eder. ‘Yüce Tanrım,
unuttum! Beni bağışla!’ Tanrı gülümser ve şöyle der: ‘Peki Narada,
dünyanın ve üzerinde yaşayan bütün yaratılmışların görünümlerinin
ardındaki sırrı şimdi anlıyor musun?
meditasyon.biz sitesinden alıntı
