Bana neden küstün? Ne zaman hoyrat davrandım da sana, bir tokat atar gibi fırlattım ki seni, sen de gittin arkana bakmadan.... Ey Aşk..Ne zaman yıktım seni, şehrin ortasındaki bir heykel gibi?... Ki, sende içimdeki BEN’i yoketmek için hırsla savaştın.... Seni bulduğumda çok mu erkendi? Hazırlıksız yakalanıp, telaşla hırçın mı davrandım sana? Ki, sen de seni istediğimde huysuzca direndin bana... Seni ağlattığım kadar mı ağladım okyanusları dolduracak kadar... Tam çıkmak isterken derin bir kuyudan beni aşağıya çeken tekrar senin ellerin miydi? Vücudumu, ruhumu hasta edecek kadar seni bir hastalık olarak mı görmüştüm? İğrenmiş miydim senden bu kadar yalandan iğrendiğim gibi... Yüzleşmelerimin ve hesaplaşmalarımın sebebi, seni çok sorguladığım için miydi?
Ey Aşk...... Gelmemek üzere mi gittin hiç bulamayacağım diyarlara.... Küskünlüğün geçecek mi bana? Yoksa sensiz kaldığım için veya hastalanmadığım için sevinmeli miyim iyimserlikle...Yok, yok.. Sevinemiyorum da... Gel..... Senden özür diliyorum her ne kırgınlık olmuşsa aramızda... Gel ki, bir daha hata yapayım bu sefer pişmanlık duymadan... Seni eleştirmeden ve düşmanca duygular beslemeden....Çünkü, sensiz çok sessiz içimdeki çocuk...
