Kıskançlık
Milton kıskançlık için “Yaralı Sevgilinin cehennemi” der. Fakat kıskaçlığı acı olarak alıp işleyecek olursak onu biraz daha iyisine sözgelimi Araf’ a dönüştürebiliriz. Kıskançlık üç duygunun karışımıdır: İncinme, Öfke ve Korku. Aldatıldığımız algısıyla incinir ve öfkeleniriz. Kıskançlığı bu kadar dokunaklı yapan paranoyak inanç, beslenme kaynaklarımızdan birini kaybetme ve bir daha da birisini bulamama olasılığı karşısında duyduğumuz korkudur. Kıskançlık, egonun aşmamıza izin vermediği acı eşiğinde durur. Keder ve korku içinde ağlamak yerine küstah, küçük düşürücü, sahiplenici egomuz mücadeleye dahil olu ve algıladığımız ihanet karşısında kızgınlığımızı ifade eden sağlıklı öfke yerine sert çıkışlar, suçlamalarla durumu kullanmaya kalkışırız.
Egodan kaynaklanan kıskançlık, sahipleniciliğimizi, bağımlılığımızı, karşımızdakinin özgürlüğü karşısındaki içerlememizi, kırılganlığımızı yadsımamızı açığa vurur. Aslında içten içe demokratik olmadığımızı, ilişkilerde eski tarz hiyerarşik bir sahiplenicilikten kurtulmamış olduğumuzu, ilişkinin kimi zaman zorlu taraflarıyla (terk, boğulma,aldatma vb.) yüzleşme korkumuzu kabule hazır olmadığımızı biliriz. Egomuz, eşimizin bizi kurtarmasını talep eder: “ Acısını çekmek istemediğim şeyi yapmayı kes.” Başlangıçta olağan bir tepkidir bu. Ama gerçek duygularımızı ele aldığımız, işleyip çözümlediğimizde hangi yönümüz üzerinde çalışmamız gerektiğini de görürüz. Acımızı kabullenip yansıtacak birini bulur ve çözümlenene kadar acımızla birlikte kalırız. Eşimiz bu konuda yardımcı olamayabilir. Fakat terapi, arkadaşlar ve destek sistemleri egomuzu aşarak insan sevgisinin en değerli armağanı olan kırılganlığımızla yüzleşmemize yardımcı olabilir.
Kıskançlık, reddedilmişliğin ortasında suçlamaksızın ve kabuğumuza çekilmeksizin açık açık ve odaklanmış durma gücümüze yönelik bir meydan okumadır. Egomuzu pekiştirmek yerine bundan geçmek, olgunluk ve özgürlüğün yolunu gösterir bize. Ne de olsa büyüyebilmemiz için serbest bırakmayı kıskançlık gibi deneyimlerden öğreniriz. Başlangıçta bize serbest bırakmayı öğretenlerden nefret edebiliriz. Fakat duygularımız çözümlendikçe eşimiz ve kendimize ilişkin bu kadar çok şey keşfetmiş olmaktan ötürü şükran duyarız. Kıskançlık bize, kendimizi ne kadar boyun eğmez sunabilsek de gerçekte ne kadar kırılgan ve çocuksu olduğumuzu gösterir, böylece de egomuzu söndürür ki dev bir spritüel adımdır bu da.
Kıskançlık üzerine son bir not: Bazı erkekler eşleri yanındayken ağızları açık, etraftaki kadınlara bakar. Eşleri bundan dolayı gereksiz ve anlaşılabilir acı veya kıskançlık duyabilirler. Başkalarına çevrilen başlar bir reddediş yada terk etme olarak algılanır. Bir erkek eşinin yanında bakışlarına hakim olma egzersizi yapabilir. Bir yetişkinin “Elimde Değil” özrü kabul edilemez. Gönlümüzü okşaması için çekici bulduklarımıza elbette bakabiliriz fakat partnerimiz yanımızdayken sevgi ve ilginin en iyi yanı önüne bakan gözlerdir.
Kaynak: Olgun İlişkiler,Kuraldışı
