“Bir gün insan “virgül”ü kaybetti. O zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı. Cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti. Bir başka gün “ünlem” işaretini kaybetti. Alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artık, ne bir şeye kızıyor, ne de bir şeye seviniyordu. Bir süre sonra “soru” işaretini kaybetti ve soru sormaz oldu. Hiç bir şey, bir gün ama hiç bir şey onu ilgilendirmiyordu. Ne kainat’ ne dünya ne de kendisi umurundaydı. Bir kaç yıl sonra “iki nokta üst üste” işaretini kaybetti. Ve davranış nedenini başkalarına açıklamaktan vazgeçti. Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız “tırnak” işareti kalmıştı. Kendisine özgü tek düşüncesi yoktu. Son “nokta”ya geldiğinde düşünmeyi ve konuşmayı unutmuş durumdaydı”
KANEVSKİ
