geçtiğimiz pazar akşamı dedemi kaybettik...
8o yaşındaydı dedem.25-30 yılını ağabeyi ile küs ve kinli geçirdi.vee bi okadarda öfkeli...
bir haftadır ölüm döşeğinde çırpındı ruhu.çünkü özgür değildi o güne kadar.biriktirdiği olumsuz duygular o kadar
ağarlaştıki ruhu bu ağarlığın altında eziliyordu...sanki ruhu ızdırap içindeydi.
hani derler ya ''son soluğunda'' ağabeyini kabul etti yanına.helalleştiler....
ve pazar akşamı ruhunu teslim etti özgürlüğe...
ya geçen 30 koca yıl....
çocukluğumdan beri bu olay beni (kardeşim şenay ı ve tüm ailemi)çok üzmüştür.hep yanlış olduğunu düşündüm.
öfke,kin,küslük...ruhlarımızı ağarlaştırdığını düşünüyorum.tabiki kırılıcaz,tabiki incinicez ama ne olur bunları yük etmeyelim...taşımayalım...
SEVGİYLE KALIN
